ترانه ها

سعدی یه شعری داره میگه

گر دلی داری به دلبندی بده  / ضایع آن کشور که سلطانیش نیست

همینجا جا داره از سعدی کمال تشکر رو کنم که شعر به این قشنگی رو گفته

چند هفته پیش داشتم به یه دوست مجازی میگفتم حس میکنم وقتی 16 ساله بودم دلم یه کاخ درحال ساخت بود هنوز خیلی قابل سکونت نبود

وقتی 22 ساله یه کاخ با شکوه تو قلبم داشتم با وسایل طلایی و نقره ای با سقف های نقاشی شده و کف پوش های گرانیتی، با پرده های حریر و فرش های ابریشمی ، با پنجره رو به خورشید اما گذشت و نشد که کسی صاحب این خونه بشه

وقتی 24 ساله بودم کاخ من دیگه وسایلش قیمتی نبود تبدیل شده بود به یه خونه معمولی که فقط یه نفر و میخواست که از این سوت و کوری نجاتش بده ولی بازم نشد

و الان که 26 سالمه حس میکنم قلبم یه کلبه کاه گلیه که سقفش ریخته و دیواراش هر لحظه بیم فروریختن دارن ... حالا دیگه کسی دوست نداره اونجا باشه و من هنوز امیدوارم که مردی این فضا رودوباره برای من به قصر تبدیل کنه

هر لحظه می ترسم که با یه لرزش کوچیک این کلبه ویران بشه و من محکوم بشم به تنهایی تا ابد

میدونی تا یه جایی فشار خواستن روی آدمه و از یه جایی به بعد فشار نخواستن

زمانی دلم بوسه میخواست و لب

زمانی عشق میخواست و آغوش

اما حالا دلم بچه میخواد ... نمیدونم چرا ولی حالا دیگه با دیدن عکس بچه ها و فیلماشون توی اینستاگرام حس خوبی بهم دست میده

دلم داره می پوسه

چقدر بده که کسی رو برای دوست داشتن نداشته باشی

چقدر بده که تو قلب کسی نباشی

به قول اون جمله خیلی زیبا ... چه شب ساکتی گویا کسی در دنیا نیست و شاید من در دنیای کسی نیستم

شب های من رو سکوت قبرستان پر کرده

تو کمکم کن ای کاشف الکرب